W rozumieniu ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku istotnymi częściami amunicji są:

• pociski wypełnione materiałami wybuchowymi, chemicznymi środkami obezwładniającymi lub zapalającymi albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu,
• spłonki inicjujące spalanie materiału miotającego,
• materiał miotający w postaci prochu strzelniczego.

AMUNICJA BUDOWA

Amunicja do broni krótkiej.

Budowa:

• pocisk - w momencie strzału po oddzieleniu od łuski jest wyrzucany z lufy.
• ładunek miotający /proch/ - spalając się wydziela dużą ilość gazów, co powoduje gwałtowny wzrost ciśnienia i wypchnięcie pocisku z przewodu lufy.
• łuska - zwykle wykonana z mosiądzu lub stali
• kowadełko - jest występem w środku wgłębienia w denku łuski lub osobną kształtką z blachy.
• ładunek inicjujący – jest umieszczony w zagłębieniu znajdującym się w środku zewnętrznej strony denka łuski, na kowadełku. Płomień powstający w momencie wybuchu przedostaje się przez jeden lub dwa kanaliki ogniowe do wnętrza łuski, gdzie powoduje zapłon ładunku miotającego.
• miseczka spłonki – wykonana z cienkiej blachy, zamyka wgłębienie w denku łuski, gdzie znajduje się ładunek inicjujący. Iglica uderzając w ścianę miseczki, powoduje zgniecenie ładunku i jego wybuch. Zespół: kowadełko, miseczka spłonki i ładunek inicjujący określa się mianem spłonki.

Amunicja do broni gładkolufowej.

Budowa:

• łuska - wykonana z tworzywa sztucznego, w tylnej części z metalowym okuciem, na którym uformowana jest wystająca kryza.
• ładunek miotający – proch; ziarna są większe niż w nabojach do broni krótkiej /ma mniejszą prędkość spalania ze względu na długość lufy/.
• przybitka - za jej pośrednictwem gazy prochowe nadają prędkość pociskowi.
• pocisk /jeden lub kilka/ - wyrzucony z lufy przez przybitkę popychaną gazami.
• wieczko - zamyka łuskę od przodu, dzięki czemu pociski utrzymywane są wewnątrz niej.
• spłonka - w formie grzybka lub walca z cienkiej blachy mosiężnej, wewnątrz którego znajduje się ładunek inicjujący.